Baba cenaze töreninden döndü.

Yedi yaşındaki oğlan penceredeydi, gözlerini kocaman açmıştı ve boynunda altın bir nazarlık vardı, aklının eremediği şeylerle meşguldü zihni.

Babası onu kollarına aldığında sordu çocuk: “Anne nerede?”

“Cennette” dedi babası, göğü göstererek.

Gece olduğunda baba yatağında döneniyordu, keder içinde kıvranarak.

Lambanın solgun ışığı aydınlık veriyordu odaya kapının dibinden, duvarda bir kertenkele pervane böceklerini kovalıyordu.

Çocuk uykusundan uyandı, elleriyle yoklayınca bir boşluk hissetti yatağında; kalktı, evin damına çıktı.

Başını göğe kaldırdı ve ses çıkarmadan uzun uzun seyretti. Şaşkın zihninden tek bir soru yöneliyordu gece göğüne: “Cennet nerededir?”

Yanıt gelmiyordu. Yıldızlar sanki kıvılcımdan gözyaşlarıydı bihaber karanlığın.

Rabindranath Tagore