İşin aslı, sen gülünce ben de hemen gülüyorum. Sen ağlayınca, dünya dar geliyor, huzursuzlanıyorum, duramıyorum. Sen pazara bile çıktığında, ben de arkandan balkona çıkıyorum. Sen bir şey sorunca biraz düşünüp cevap veriyorum; ama çoğu zaman bir şeyler gevelemekten öteye geçemiyorum, kimi zamansa susarak boş bırakıyorum o soruyu. Sen tartışmak isteyince bildiğim her şeyi unutuyorum, sadece, sesin kafamın içinde yankılanıyor. Sen, unuttun mu deyince zaten bildiğim bir şeyi tekrar hatırlıyorum. Senin varlığın bana yapılmış enteresan bir şaka sanki. Aslında ben hala bu şakaya nasıl karşılık vermem gerektiğini anlamıyorum...