Huysuzlanıp oyuncaklarına burun kıvıran bir çocuk gibi, kalbim bugün ne ile yaklaşsam itiraz ediyor ve “hayır, bu değil!” diyor.

Kelimeler yine belirsizliklerinin sancısıyla üşüşüyorlar zihnime, taşıdıkları yağmuru alacak bir rüzgar tesadüf eder diye yamaçlarda gezinen ağır bulutlar gibi.

Bu beyhude çabaları bir yana bırak, ey ruhum, çünkü sükutun müziği görünmeyen yerde kendiliğinden kemale erecek.

Kefaret ödemelerle dolu bir inzivaya döndü sanki benim yaşamım bugün, bahar adeta korkuyor harekete geçmeye ve hatta çıt çıkarmaya bile.

Bu, büyük kapıdan geçme zamanı değildir senin için, sevgilim; halhalının şıkırtısının düşüncesi bile yeterince abartılı, mahçup edip bastırıyor bahçedeki diğer yankıları.

Bil ki yarının nameleri bugün tomurcuk halindedir, seni bir an yandan geçip giderken görseler gerilip patlar henüz olgunlaşmamış yürekleri.

─Rabindranath Tagore