(...) ve kendine şunu soruyorsun: Nerede hayallerin? Ve başını sallayıp şöyle diyorsun: Yıllar ne çabuk geçiyor! Ve yine soruyorsun kendine: Ne yaptın bunca yılı? En iyi zamanlarını nereye sakladın? Yaşadın mı yaşamadın mı? Baksana diyorsun kendine, baksana, yeryüzü nasıl soğuyor. Daha yıllar geçecek ve peşinden kasvetli yalnızlık gelecek, peşinden de sıkıntı ve bunaltı. Fantastik dünyan ağaracak, donacak, hayallerin kaybolacak, ağaçlardan düşen sarı yapraklar gibi dökülecek. Ah, Nastenka! Sonuçta hüzünle yalnız kalır insan, tam anlamıyla yalnız, hatta yazıklanacak bir şey bile olmaz, hiç, tam olarak hiç. Çünkü kaybolup giden her şey, her şey hiçtir, aptalca, yuvarlak bir sıfır, yalnızca hayaldir!

Dostoyevski, Beyaz Geceler