İnsanlar kardeşim olduğu sürece dünyevi mutluluklar tasarlardım; bu tasarılar bir "bütün"e bağlı olduklarına göre, herkes mutlu oldukça mutlu olabilirdim; ancak kardeşlerimin kendi mutluluklarını benim sefaletimde aradıklarını gördüğümden beri "bana özel" bir mutluluk fikri kalbime işlemiştir. İşte o zaman, onlardan nefret etmemek için, onlardan kaçmak gerekti ve hepimizin ortak annesine sığınarak, kollarının arasında çocuklarının darbelerinden korunmaya çalıştım; yapayalnız bir insan veya onların deyişiyle insanlardan kaçan, insan düşmanı biri oldum. Çünkü en korkunç yalnızlık, bana, ihanet ve kinle beslenen kötü bir toplumsal yaşamdan daha tercih edilir göründü.

J. J. Rousseau, Yalnız Adamın Hayalleri